EDUC “LANG”?

Sabi nga ng aking lola na isang propesor sa kolehiyo, “Teaching is the mother of all courses.” Wala ka kung walang mga guro o propesor na naggabay at tumulong sayo upang maabot yang mga pangarap mo. Bachelor of Secondary Education talaga ang unang programa na pinili ko. Ngunit dito sa atin kapag edukasyon ang kinuha mong programa maririnig mo parati ang salitang “lang.” Tuwing tinatanong ako kung anong propesyon ang aking kinukuha, ang madalas na bumabalik na sagot sa akin ay “Magtititser ka lang?” “Ay! Yan talaga? Ayaw mo ba talaga ng ibang propesyon?” “Educ lang?” Aaminin ko na tuwing yan ang aking naririnig, naiirita ako. Para bang ang baba ng tingin nila sa pagtuturo at sa mga guro dito sa Pilipinas. Iilan lamang ang mga tao na kilala ko na pumuri at natuwa na pagtuturo ang aking piniling propesyon. Iilan lamang ata ang nakakaalam kung gaano nga ba ka-importante ang propesyong ito sa mundo.

Noong nasa elementarya at hayskul ako ay ‘di ko naisip maging isang titser. Marami akong pinangarap na trabaho tulad ng abogado, architect, chef, at flight attendant ngunit hindi sumagi sa isip ko ang pagtititser. Miski ako nagulat ng Bachelor of Secondaary Education na ang pinili at inilagay ko sa aking application form para sa kolehiyo. Hindi naging madali ang aking pagpili sa propesyon na iyan.  Ilang beses kong pinagdudahan ang aking sarili  kung pagtuturo ba talaga ang propesyon na gusto ko. Ilang beses ko tinanong at sinabi sa aking sarili “bakit ba pagtititser eh hindi  ka naman yayaman diyan?” Ilang araw akong nagdasal at nagtanong sa Diyos kung iyon ba talaga ang daan na tatahakin ko. Dahil muntikan na ko maloka sa kaiisip sinabi ko na sa mga magulang ko ang aking naiisip at nadarama.

Isang gabi habang kami ay kumakain ng hapunan, nagsabi ako ng aking saloobin,

Ako: “Ayos lang ba talaga na education ang kukunin ko?”

Itay at Inay: “Oo naman.”

Ako: “Eh diba mababa lang suweldo dun? Paano ako yayaman niyan?”

Itay: “Nako Triin, wag ka nga tumingin base sa pera. Kung para sa pera ka nabubuhay, wala kang mararating na magaanda niyan. Isipin mo kung ano ba talagang gusto mong marating sa buhay, kung ano ba talaga ang gusto mong mapatunayan. Hindi ko tinuro sa inyo na ibase niyo ang desisyon niyo sa pera.”

Inay: “Bakit mo pa ba gusto yumaman? Hindi pa ba sapat kung anong meron tayo? Kung tutuusin maswerte na tayo dahil halos lahat na satin na? Ano pa ba ang kulang? Aanhin mo ba ang napakaraming pera?”

. . . .

Pagkatapos ko mabusog at marinig ang mga pangaral at homily ng aking mga magulang, naliwanagan ako. At simula non ay isinantabi ko na ang pera sa mga ganyang uri na mga desisyon. Nang nakapanood ako ng isang dokumentaryo tungkol sa edukasyon dito sa Pilipinas, nalaman ko kung gaano kagipit ang Pilipinas sa mga guro. Kaya rin naman matagal ang pag-unlad ng Pilipinas sapagkat maraming bata ang lumalaki ng ‘di man lang nakakatungtong sa isang eskwelahan. At mas namulat ako na kailangan ng Pilipinas ng mas maraming guro na handang magbigay ng kaalaman sa kabataan na tinuturing na kinabukasan ng bayan. Kaya naman ipinagpatuloy ko ang aking desisyon na kuhain ang programang iyon sa Unibersidad ng Santo Tomas. Habang tumatagal sa College of Education sa UST ay mas naeengganyo ako na ipagpatuloy ang progrmang ito. Isang pagkakamali na inisip ko na madali lang ang programang ito. Nang simula ko ng makilala ang mga matitinding propesor, marinig ang diskusyon, sagutan ang mga nakakaubos dugong mga long test, at tanggapin ang napakarami at mahihirap na mga performance task (PeTa) ay talaga namang nakakaloka, nakawiwindang, at nakakastress. Kailangan talaga pag-isipan ng mabuti at paglaanan ng sandamakmak na effort ang bawat gawain. Dito ko rin natutunan na kung gusto mo talaga magtagumpay sa buhay ay hindi eepekto ang “pwede na mentality.”  Dito sa kolehiyong ito talagang gagawin at ibibigay nila ang lahat ng aming kailangan upang kami ay magtagumpay sa hiaharap. Inihahanda kami kung ano ba talagang meron sa “real world.”  

Oo, siguro hindi ka nga talaga yayaman sa pagtuturo. Pero hindi lamang dapat sinasabihan ng “lang” ang propesyong ito. Ayon nga sa isa naming propesor, “Ang pagtuturo ay isang propesyon. At kailanagn muna dumaan sa mahabang proseso ng pagsasanay bago matawag ang isang guro na propesyonal. Kaya walang karapatan na sabihin ng kung sino man na ‘teacher ka lang’ dahil kung wala ka wala rin sila sa kinatatayuan nila ngayon.” Mahihirap rin ang mga subject na aming inaaral at matataas ang standards ng mga propesor na kinakaharap namin kaya mas lalo akong napupush na tapusin ang programang ito. Sila mismo ang aking nagiging inspirasyon. Sila rin mismo ang nagsisilbing ilaw at nagbibigay liwanag sa akin kung bakit itong propesyon ang pinili ko. Ipinapakita nila sa amin na higit sa pera ang makukuha mo sa pagtuturo. At malaking pasasalamat rin ang ibinibigay ko sa aking mga magulang. Sapagkat kung wala sila matagal na siguro akong sumuko at tumahak na sa ibang daan. Nagpapasalamat ako sapagkat todo ang suporta at pag-intindi nila sa akin. At lahat ay ginagawa nila maabaot lang aking pangarap na hindi inaasahan.

Tatapusin ko itong propesyon na ito. At mas lalo pang magsasanay sa hinaharap. At sa oras na maging isang ganap na guro ako ay handa akong magsilbi at magbigay kaalaman sa mga kabataan na pag-asa ng bayan. Gusto kong magsilbing isang magandang ehemplo sa kabataan. Hindi man siguro ako makatatanggap ng malaking salapi ngunit ang makakita ng isang tao na nagtagumpay sa buhay na alam mong nakapagbahagi at nakapagambag ka sa buhay niya ay higit pa sa tuwa at saya ang aking mararamdaman. Aanhin ko ang malaking salapi kung puro sarili lang naman ang aking natutulungan. Anong sense ng buhay ko kung wala naman akong ibang taong matutulungan at mapapasaya.  At hanggat may bata, nandyan ang mga guro at kaming magiging mga guro upang mag-ambag ng kaalaman at mag-iwan ng magandang marka sa buhay nila. Kaya masasabi niyo pa ba na “Ay! EDUC LANG?”

-Triin C. Gabriel

BSEd 1E2