Sa aking pagkabata nahiligan ko ng
maglaro ng “titser tisteran” kasama ng aking mga kalaro. Ako ang laging naaatasang maging titser at
ang aking mga kalaro ay aking mga mag-aaral.
Limang beses sa isang linggo naming iyon ginagawa na paulit-paulit at
walang kasawa-sawa. Tunay ngang
nakahiligan ko ang magturo sa kadahilanang ang aking tatay ay isa ring
guro. Kapag nakikita ko siyang gumagawa
ng kanyang “lesson plan” at nagtsetsek ng pagsusulit ng kanyang mga mag-aaral
ako ay nagiging mausisa. Kaya’t kapag
ako ay natatanung kung ano ang gusto kong maging paglaki ko, titser ang agad
kong sinasabi.
Ngunit ang lahat ay nagbago nang
ako’y tumungtong ng elementarya. Napansin
ko at narinig sa mismong aking mga guro na hirap na hirap sila sa paggagawa ng
lesson plan at pagdidisiplina ng kanilang mga mag-aaral. Kaya’t ako ay nangamba na baka ganun din ang
aking maranasan. Napansin ko na di pala
basta- basta ang magturo. Kailangan mo palang magtaglay ng maraming lakas ng
loob para humarap sa iyong mga mag-aaral na sa tingin ko ay wala ako. Doon nabatid ko na ang pagtuturo ay hindi
naaayon sa uri ng aking pagkatao na mahiyain at mahina ang loob.
Nakalipas ng ilang taon, sa aking
pagtungtong sa mataas na paaralan, ang lahat ng pagkahilig ko magturo ay muling
bumalik. Naatasan kaming magkakaklase na
magturo ng ilang lingo sa mga bata sa “kindergarten” at “preparatory
school.” Doon nagkaroon ako ng
panibagong pananaw na ang pagtuturo pala ay isang bokasyon na higit pa sa isang
trabahong kailangan mong gawin upang ikaw ay magkapera. Ito ay isang responsibilidad hindi lang sa
iyong sarili at mag-aaral, kundi isang napakahalagang tungkulin mo sa bayan at
sa Diyos na maghubog ng kabataan para sa kaunlaran ng lipunan at katatagan
ng pagiging isang Pilipinong may sariling
kasarinlan at may takot sa Diyos.
Ang lahat ng ito ay nakita ko sa
aking ama, na matiyagang naghahanda ng kanyang leksyon araw araw upang maihatid
nya sa kanyang mag-aaral lalong lalo na sa unibersidad ng Santo Tomas ang tunay
na kabuluhan ng buhay at propesyon.
Ipinamulat nya sa akin na ang pagtuturo ay isang dakilang propesyon na
kahit walang kapalit ng malaking kita, naroroon ang tunay na layunin na kung
bakit tayo ay patuloy na nabubuhay.
Erica Trizzhe Anne P. del Rosario
1-E2
No comments:
Post a Comment